شعر عاصی؛ مبارزه‌ برای رهایی

شاعران زیادی در تاریخ ادبیات برای رسیدن به آزادی دست به مبارزه زدند. در این میان، قهار عاصی نیز با پیروی از سنت ادبیات مقاومت، مبارزه‌ای هدف‌مند برای آزادی را در اشعارش ترسیم کرده است. آزادی برای عاصی نه تنها یک مفهوم سیاسی بلکه یکی از اصول بنیادی شعر اوست. او در آثارش به دنبال آن بود که درد مردم افغانستان و وضعیت سیاسی کشورش را از طریق اشعارش بازتاب دهد. آزادی به عنوان یک عنصر مهم در لابلای اشعار قهار عاصی مطرح است، که او در تلاش برای رسیدن به آن تا دم مرگ مبارزه کرد.

در اشعار او، آزادی غالبا به شکل یک آرمان در دسترس و یا گم‌شده، تصویر می‌شود. او به شدت به ضرورت آزادی اندیشیده و در تلاش بوده تا با استفاده از کلمات، جامعه را از سلطه‌ی استبداد رهایی بخشد. برخی از اشعار او نشان می‌دهند که آزادی برای عاصی به مثابه‌ی قویی است که به جفتش یا تشنه‌ای که به آب می‌رسد، تجسم می‌یابد. در شعر عاصی، آزادی همانند یک فضای آرمانی است که او برای تحقق آن هم‌واره مبارزه کرده است. او در یکی از اشعارش می‌گوید:

بوی گل زمزمه‌ی باد بهار آزادی

عشق من آیینه‌ی قامت یار آزادی

این مصرع‌ها به وضوح نشان می‌دهند که برای عاصی، آزادی چیزی است که در روح جامعه، هم‌چون یک پیام امید و نشاط جاری است. او با جسارت و شجاعت، اعتراضات خود را علیه استبداد و حکومت‌های دیکتاتوری در قالب اشعارش بیان کرده و به ‌گونه‌ی سعی کرده است تا به مردمش این امید را بدهد که آزادی یک روز تحقق خواهد یافت.

یکی از بارزترین ویژگی‌های شعر عاصی این است که او با استفاده از کلمات، درد وطنش را به تصویر کشیده و با اعلام مبارزه برای آزادی، تسلیم هر گونه ظلم و استبدادی نمی‌شود. او به وضوح در یکی از اشعارش از درد وطن سخن می‌گوید:

کابل ای کابل!

من تو را و بی‌کسی‌های تو را تصویر خواهم کرد

من تو را در چیغ‌های خویش گور خواهم کرد، گریه خواهم کرد

این نشان می‌دهد که عاصی با درک عمیق از درد وطنش، به آزادی به عنوان یک آرمان دست نیافتنی نگاه کرده و در اشعارش هم‌چنان در پی جست‌وجوی آن بوده است.

شعر عاصی ترکیبی از اعتراض و آزادی است. او از شعر به عنوان ابزاری برای ستیز با بی‌خردی و مبارزه با استبداد استفاده کرده و هم‌واره به دنبال یک فرهنگ آزاد و مستقل برای وطن خود بود.

مسوولیت مقاله به دوش نویسنده است.