Photo: Awjnews3 دقیقه خواندن
افغانستان براساس قطع‌نامه شماره ۸ سازمان‌ملل در تاریخ ۲۸ عقرب ۱۳۲۵ (۱۹ نوامبر ۱۹۴۶) عضویت این نهاد جهانی را به دست آورد. از آن زمان تاکنون، این کشور بیش از هفت دهه فراز و فرود در روابط بین‌المللی را تجربه کرده است. با این‌حال، در سال‌های اخیر جای افغانستان در نشست‌های کلیدی این سازمان خالی مانده است.
در هشتادمین مجمع عمومی سازمان‌ملل، رهبران کشورهای جهان طبق معمول سخنرانی‌های خود را انجام دادند؛ اما افغانستان برای چهارمین سال متوالی هیچ نماینده‌ای در این تریبون نداشت. این غیبت طولانی، نماد انزوای عمیق سیاسی افغانستان در نظام بین‌الملل است.
با فروپاشی نظام جمهوری و بازگشت طالبان به قدرت، افغانستان اعتبار خود را در صحنه‌ی جهانی از دست داده است. طالبان نه در داخل مشروعیت کامل دارند و نه در سطح جهانی به رسمیت شناخته شدند. همین امر باعث شده که کرسی افغانستان در سازمان‌ملل خالی بماند و هیچ کشوری از میان اعضای کلیدی، نمایندگی طالبان را به رسمیت نشناسد.
در جریان اجلاس هشتادم، شماری از رهبران کشورها به‌ویژه کشورهای همسایه‌ی افغانستان، در سخنرانی‌های خود به بحران این کشور اشاره کردند. آنان نگرانی‌شان را از وضعیت امنیتی و انسانی افغانستان ابراز داشتند و هشدار دادند که نباید این کشور از اولویت‌های جامعه‌ی جهانی حذف شود. این موضع‌گیری‌ها نشان می‌دهد که افغانستان هرچند از تریبون رسمی غایب است، اما هم‌چنان یکی از دغدغه‌های امنیتی و انسانی منطقه و جهان محسوب می‌شود.
افغانستان در حال حاضر در یکی از بزرگ‌ترین انزوای سیاسی تاریخ خود قرار گرفته است. نبود حضور فعال در سازمان‌ملل به معنای حذف افغانستان از گفت‌وگوهای جهانی درباره‌ی امنیت، توسعه و حقوق بشر است. این انزوا نه‌تنها موقعیت سیاسی کشور را تضعیف کرده، بلکه پیامدهای سنگینی برای مردم افغانستان دارد؛ از افزایش بحران انسانی گرفته تا گسترش تهدیدهای تروریستی.
تا زمانی‌که طالبان حاضر به ایجاد یک ساختار همه‌شمول و احترام به معیارهای حقوق بشری نشوند، جامعه‌ی جهانی تمایلی به پذیرش آنان ندارد. نتیجه‌ی این تقابل، ادامه‌ی غیبت افغانستان از مجامع بین‌المللی و ژرف‌ترشدن شکاف این کشور با جهان خواهد بود.