فریاد کمک پناهجویان افغانستان دارای پرونده‌های P۱ و P۲ در پاکستان
Photo: awjnews3 دقیقه خواندن
شماری از پناهجویان افغانستان مقیم پاکستان که سال‌ها در کنار نهادها، پروژه‌ها و ماموریت‌های ایالات متحده در افغانستان برای ترویج دموکراسی، توسعه و صلح همکاری داشته‌اند، امروز در یک نشست اعتراضی و نشر یک بیانیه‌ی رسمی، نگرانی‌ها و خواسته‌های خود را با مقامات ایالات متحده امریکا، نهادهای مهاجرتی و سازمان‌های بین‌المللی در میان گذاشتند.
این پناهجویان که دارنده‌ی پرونده‌های اولویت‌دار P۱ و P۲ در برنامه پذیرش پناهندگان ایالات متحده (USRAP) هستند، می‌گویند که پس از آغاز قانونی این پروسه و تکمیل مراحل حساس همچون مصاحبه، معاینه‌ی صحی و بررسی‌های امنیتی، به دلیل تعلیق ناگهانی برنامه‌ی USRAP در حالت بلاتکلیف و معلق رها شده‌اند.
در متن بیانیه آمده است:
«چهار تن از دارندگان این پرونده‌ها طی این مدت به‌دلیل فشارهای روانی و شرایط دشوار زندگی، دست به خودکشی زده یا دچار سکته‌ی قلبی و مغزی شدند. فرزندان ما بدون آموزش و دسترسی به خدمات صحی در اضطراب به‌سر می‌برند. خطر اخراج اجباری نیز هر لحظه ما را تهدید می‌کند.»
این پناهندگان، که اکثرشان از کارکنان سابق پروژه‌های آمریکایی، فعالان جامعه مدنی و مدافعان حقوق بشر هستند، ضمن ابراز ناامیدی از روند متوقف‌شده، چهار خواست عاجل خود را به شرح زیر مطرح کردند:
۱. احیای فوری برنامه USRAP: بازگشایی روند پذیرش پناهندگان ایالات متحده برای دارنده‌گان پرونده‌های P۱ و P۲ و آغاز دوباره‌ی مراحل اسکان مجدد.
۲. اجرای بدون تأخیر روند انتقال: آغاز مصاحبه‌ها و انتقال سریع پناهندگان به کشورهای مقصد بدون تعلل بیشتر از سوی دولت آمریکا و نهادهای ذیربط.
۳. تأمین حمایت‌های فوری انسانی: فراهم‌سازی حمایت‌های روانی، آموزشی، درمانی و حقوقی برای پناهندگان و خانواده‌های‌شان در دوران انتظار.
۴. اقدام فوری IOM و UNHCR: ایفای نقش جدی و مؤثر توسط سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM) و دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل در رسیدگی به نگرانی‌های موجود و پیگیری روند پرونده‌ها.
در پایان این بیانیه، پناهندگان افغانستان با یادآوری وعده‌های گذشته و ارزش‌های انسانی، بار دیگر از جامعه جهانی تقاضا کرده‌اند که صدای آنان را بشنود:
«ما در سایه‌ی فراموشی، به‌تدریج در حال فروپاشی هستیم؛ اما هنوز باور داریم که انسانیت زنده است. این آخرین فریاد ما برای نجات و ادامه زندگی است.»